Zuster Morfine
“Hier lig ik in mijn ziekenhuisbed. Zuster Morfine, wanneer kom je langs? ( The Rolling Stones, Sister Morphine, album Sticky Fingers, 1971)”
Sinds afgelopen week lig je in het ziekenhuis. Jouw ambulant begeleider belde mij. Het is goed mis met je. Het gesprek viel even stil. Ik zie in een seconde jouw grauwe gezicht op mijn netvlies verschijnen. Jouw doffe blik reflecteert een hard leven. De laatste keer dat ik je zag was nog niet eens een half jaar geleden.
Je moest toen naar de politierechter. De officier van justitie had jou gedagvaard. Er waren twee verdenkingen tegen jou. Je zou ingebroken hebben in een kantoor pand. Hierbij was een laptop weggenomen. Er was een getuige die een omschrijving had gegeven die op jou zou kunnen passen. En er was een DNA spoor. DNA is tegenwoordig wel een dingetje in de rechtspraak. Vooral de plaats waar het aangetroffen wordt. In dit specifieke geval op het raamkozijn.
De andere verdenking betrof de diefstal van een doos kroketten uit de diepvries van een snackbar. Er waren twee getuigen die zeiden dat ze dit gezien hadden en jou waren gevolgd.
De inbraak bekende je. Maar de diefstal van de kroketten niet. Volgens jou was sprake van een te algemene omschrijving door de getuigen. Specifieke uiterlijke kenmerken werden er niet genoemd. Bovendien werden er geen kroketten bij jou aangetroffen door de politie.
“Dingen zijn niet zoals ze zijn. Alsjeblieft , zuster Morfine verander m’n nachtmerries in dromen. Zie je niet dat ik snel vervaag? En dat deze “shot” m’n laatste zal zijn? ( The Rolling Stones, Sister Morphine, album Sticky Fingers, 1971)”
De reclassering was om advies gevraagd voor deze zitting. Je was toen al ziek. De reclassering schreef dat een werkstraf of een gevangenisstraf gezien deze ziekte fysiek niet mogelijk was. Het advies hield bij schuldigverklaring het opleggen van een geheel voorwaardelijke straf in.
De politierechter achtte beide feiten wettig en overtuigend bewezen. En was ondanks het advies van de reclassering van opvatting dat hij, rekening houdend met de oriëntatiepunten ( richtlijnen), toch een stukje onvoorwaardelijke gevangenisstraf moest opleggen. Hij legde een straf op van 3 maanden gevangenisstraf waarvan twee maanden voorwaardelijk. Vrij vertaald betekende dit een maand zitten. Na de uitspraak stelde ik hoger beroep namens jou in. Het gerechtshof zou nogmaals gaan kijken naar alle argumenten.
“Kom zuster Morfine, je kunt beter mijn bed opmaken. Omdat jij en ik weten dat ik morgen dood zal zijn. ( The Rolling Stones, Sister Morphine, album Sticky Fingers, 1971)”
Zover is het niet gekomen. Een paar dagen na het telefoongesprek ontving ik het bericht dat je was overleden.
Je hoeft niet meer de straat op. Je hoeft niet meer te scoren. Je hebt geen pijn meer. Nooit meer.
Rust zacht.
